Nothing hurts more than a shattered dream.
Deze zin brak mij,
Jaren geleden
Voor een liefde die geen liefde was
Voor een carrière die niet ‘ik’ was
Voor een vriendschap waarin ik enkel een schap was.
Ze breekt mij opnieuw,
Die zin.
Ik verkoop mijn draagzak van Artipoppe.
Wie dit merk kent, kent de vibes die ermee gepaard gaan.
De beelden om hun 'state of the art' draagzakken te verkopen spreken.
En je weet hoe dat gaat; aan sprekende beelden koppelt ons hoofd een verhaal.
Het liefst een verhaal die onze eigen wensen, dromen en verlangens bevestigt.
Ook bij mij.
Tijdens mijn zwangerschap creëerde ik bewust een beeld van het moederschap. Want als ik een heldere visie had, dan was dat waar mijn energie naartoe ging en wat ik zou manifesteren, toch? Ik had een visionboard en yes de Artipoppe stond er ook op:
hippe draagzak met ditto moeder die een aardbei op sensuele wijze at, dansend met haar baby dicht bij haar.
Mijn droom, mijn verlangen van het moederschap.
Mijn reis bleek anders te gaan.
Na drie uur persweeën was ons zoontje daar. Geholpen met de vacuümpomp want na twee uur thuis persen moest ik naar het ziekenhuis. Na mijn bevalling deed mijn bekkenbodem pijn en dat is een understatement. Wandelen kon ik amper. Douchen was teveel. Rechtop zitten was belastend. Laat staan om onze baby in de Artipoppe draagzak te dragen.
Mijn ervaring van het moederschap strookte niet met mijn visie die ik voordien had. Ik lag veel in de zetel en in bed. Kijkend naar mijn man die de draagzak aan had om onze zoon comfort te bieden bij zijn krampjes of het ontprikkelen. Spelend, lachend, dansend. Ook nadien kon ik de draagzak niet vaak gebruiken, het was al snel teveel voor mijn lichaam.
Hoe kwam dat toch? Wat deed ik mis? Zo werkt dat toch in dit universum: een heldere visie betekent een heldere manifestatie in realiteit? Waarom was mij deze ervaring niet gegund?
Vragen die ik mij vaak stelde om toch maar een antwoord te ontvangen en te weten wat ik anders kon doen om toch nog mijn droom te realiseren.
Twee jaar na mijn bevalling, het moment waarop ik de draagzak verkoop besef ik: ik wil de draagzak houden.
Niet omdat ik hem nog zou gebruiken, wel omdat ik anders echt afscheid neem van mijn droom.
Het doet pijn om toe te geven dat mijn droom over het dragen van mijn baby geen realiteit werd en dat die tijd ook niet meer komt.
Natuurlijk, ik had ook andere mooie momenten. Ja ik heb een gezond kind. Ja twee jaar na mijn bevalling voel ik mij eindelijk terug beter. Ik heb veel momenten om dankbaar voor te zijn.
Daar gaat het nu even niet om.
Moederschap leert mij vele aspecten van het leven. Eén daarvan is dat het ook een rouwproces is, een afscheid van identiteit, dromen en verlangens.
Rouwen en het verdriet dat daarmee gepaard gaat, krijgt van mij alle ruimte. Ik hoef het niet onmiddellijk weg te moffelen onder alle andere mooie momenten.
En jij ook niet.
Verdriet en rouwen als moeder is een realiteit.
Dat verdient ruimte.
Jij verdient ruimte.
I’m writing
& sharing
What heals me.
May it bring you
what heals you
Because I know
Becoming a mother
can also hurt.
Deze blogpost is geschreven door Lies Osaer. Naast mama is ze ook onderneemster. Ze helpt je bij soul and business expansion.
Je vindt meer info op haar website www.liesosaer.com of via instagram @liesosaer