“Niks”
antwoord je me,
terwijl je naar je spiegelbeeld kijkt.
Ik vroeg je wat je het mooist vond aan je lichaam.
Mijn adem stokt. Ik wacht even.
“Ik vind alles aan mijn lichaam mooi”, en je maakt een pirouette.
Oef, opluchting.
Haar lichaamsbeeld is goed, ze is blij met zichzelf.
En ik met haar, uiteraard. Met hen alle drie. En met mezelf. En met mijn man.
Alle lichamen zijn goed, alle lichamen zijn mooi. Dat wil ik hen meegeven.
Maar hoe doe je dat, als ouder?
In deze maatschappij waarin voornamelijk zogenaamde ideaalbeelden van lichamen getoond worden, overal?
Hoe zorg je ervoor dat je kind zichzelf graag ziet? En van daaruit anderen graag kan zien? De diversiteit aan lichamen écht ziet en kan omarmen?
Ik begin dus klein, in mijn bubbel. Met mijn drie kinderen.
Met nee zeggen, tegen dingen die zij (of ik) niet willen.
Met ja zeggen, tegen dingen die zij (of ik) wél willen.
Ja zeggen
Door hen te leren voelen dat hun lichaam iets heel leuks is en perfect is zoals het is.
Ik wens mijn kinderen toe dat ze genieten van hun lichaam, écht genieten.
“Kriebel nog eens op mijn rugje, mama”. Ik beantwoord zijn vraag – of ja, zacht bevel – met
zachte kriebels. Hij geniet in stilte.
Dat is hoe ik als ouder wil meegeven “hoe fijn dat jij weet dat je geniet van kriebels op je rug
én dat ook nog duidelijk naar mij toe kan verwoorden”. Ik bevestig hem fluisterend met “dat
voelt precies fijn”.
Genieten van je lichaam, dat is genieten van kriebelen op de rug, van knuffels, van kusjes. En
op termijn, ja, van aanrakingen op intieme plekken.
En om ja te kunnen zeggen tegen aanrakingen op intieme plekken, leer ik mijn kinderen nu al de juiste woorden. Ik wil niet eerst “plassertje” of “spleetje” aanleren, om nadien (wanneer dan?) over te gaan naar de juiste benaming. Een wang noem je toch ook niet eerst
“zijgezicht” tot je kinderen gaan puberen?
Vagina, vulva, penis, (teel)ballen, en jawel, clitoris.
Juiste woorden voor de juiste lichaamsdelen.
Nee zeggen
En wat als iets niet leuk voelt? Dat gebeurt ook.
Hoe zeg je dan nee? Je kan dat oefenen op allerlei andere domeinen, voor je het op
intimiteit toepast.
Twee derde van mijn kroost die elkaar omduwt al springend in de zetel, al gierend van de
pret? Geen probleem.
De ene die op de andere gaat liggen, met luid protest van de onderste? Nee. “Als één
iemand het niet leuk vindt, moet je stoppen”, hoor ik mezelf zeggen.
Ik denk aan lange termijn doelen: hoe zou ik graag hebben dat mijn kinderen naar hun
lichaam kijken?
En ik denk aan de impact (hoe beperkt dan ook?) die ik hierop kan uitoefenen.
… Ik wil dat jullie later jullie eigen lichaamsdelen kunnen benoemen, dus ik start nu al met
jullie de juiste benamingen aan te leren.
… Ik wil dat jullie later nee kunnen zeggen tegen dingen die jullie niet leuk vinden, dus
respecteer ik nu jullie elke keer jullie “nee” zeggen. Als jullie geen kus willen krijgen bij het
afscheid of geen knuffel willen bij het slapengaan.
… Ik wil dat jullie later kunnen genieten van jullie eigen lichaam, dus benoem ik nu wat
precies leuk aanvoelt. Friemelen leuker dan verluieren? Jazeker. “Dat voelt leuk he schat, dat
is ook een heel speciaal plekje.”
… Ik wil dat jullie later menstruatie als iets moois en krachtigs beschouwen, dus maak ik er
nu ook geen taboe van en vertel ik hier open en eerlijk over.
… Ik wil dat jullie weten dat jullie met alle vragen over je lichaam (en alles) bij mij terecht
kunnen, dus geef ik jullie nu juiste en eerlijke antwoorden op jullie vragen.
Maar, gaat dat genoeg zijn?
Gaat mijn invloed groot genoeg zijn op jullie lichaam en leven?
Gaan jullie jezelf graag zien zoals ik jullie graag zie?
Ik kan het alleen maar wensen en hopen.
En stimuleren, want ik maak er heel bewust werk van. Elke dag opnieuw, beetje bij beetje.
Want weet, lieve kuikens, jullie zijn stuk voor stuk prachtig. Exact zoals jullie zijn.
Deze blogpost is geschreven door Evelien Luts. Naast mama van Noor, Otis en Ada, is ze seksuoloog.
Je vindt meer info op haar website www.evelienluts.be
of via Instagram @evelienluts_seksuoloog